க.க.க.போ காதல்...

புரியாத்தனமும் எழுத்துப்பிழைகளுமே
உன்னிடம் என்னைத் தந்துவிட்டுப் போயின.
உன் விரட்டும் விரல்களைப்
பற்றிக்கொள்வதற்காகவே
வந்து வந்து சேட்டை செய்யும்
பிள்ளைப்பூச்சியாய் ஒளிந்துகொள்கிறேன்
உனக்குள்ளே.

என்னை வழி நடத்தும் தாயாய்
கை பிடித்துச் செல்லும்
குழந்தையாய் உன் நிழல்.
அதற்குள்....
முகம் காணத் தவித்திருந்த தருணத்தில்தான்
மழையும் முகிலும்
உன் நிழலை ஏந்திக் கலை(ந்)த்தன

ம்ம்ம்....
பார்த்தபோதும்
வார்த்தைகள் வரப்போவதில்லை.
வெறும் மௌனம்தான் உதடு பூசியிருக்கும்.
அப்புறம் எப்பிடி !
இருந்தும் பகல்களும் சில இரவுகளும்
என்னோடு உன் கதை பேசி விழித்தபடி.

மௌனம் உலர்ந்து
கை தொட நினைக்கையில்
மீண்டும் அந்த முகிலோ மழையோ
நனைத்து மறைத்து வைக்கலாம்
உன்னை.
உன்னையும் என்னையும் பிரிக்கும்
சதிக்கூட்டத்தை
கொலை செய்யக்
காத்திருக்கையில்தான்
எப்போதும்போல உன்னுடனான
அந்தச் சண்டை வலுத்துக்கொண்டது.

என்றாலும்
நீ....
என்னைத் திட்டித் திட்டி
தப்பு தப்பாய் சுழிகள் குறைந்த
ன்...ண் க்களும்
முற்றில்லாக் குற்றுக்களுமாய்
எழுதிய கவிதையே
அந்தக் கொலைகளை
காப்பாற்றிப் போயின.

வளரும் எம் காதல் போலவே
மீண்டும் மீண்டும் தொடரும்
அழகான உன் எழுத்துப் பிழைகள்.
இன்னும் எழுது
பிழை பிழையாகவே எழுது
ரசிக்கவும் திருத்தவும்
நான் இங்கே வேலையில்லாமல்தான் !!!

ஹேமா(சுவிஸ்)