கறுப்பு ஆடி...

ஆடிப்பிறப்பாம் நேற்று.
ஓப்பிள் காரில் பறந்தேன்
முருகன் கோவிலுக்கு.
அகதிக் கடவுளை சொகுசாய் பார்க்க.
பளபளப்பாய் உயர்ந்தரக ஆடை
நெஞ்சை மறைக்கும் நகைகள்
பிராங்கில் ஓடர் பண்ணிக் கட்டிய
கால்நீள வாசமில்லா மலர்மாலை.
பக்கத்தே இருமனைவிகளோடு.

கூப்பிய கரங்களுக்குள் கொலைவெறி.
முருகனை முறைத்தேன்.
அறைய நீண்ட கைகளை அடக்கியபடி நான்.
தெய்வங்கள் என்பவர் யார்...என்ன...
உண்மையா...?
என்றுமே பேசாத கற்களுக்கு
இத்தனை அலங்காரம்.
லிட்டர் கணக்கில் பக்கெட் பாலில் குளித்து
மிதமிஞ்சிய படையல்.

உண்ணுகின்ற குழந்தைத் தெய்வங்கள்
ஒற்றைப் பருக்கைச் சோற்றை
எறும்பு காவினாலும் தட்டிப் பறித்துத்
தின்னும் அவலம் என் ஊரில்.
இங்கோ....
பல்லக்கில் உலா வந்த
களைப்பில் தூக்கம்தானே.
பிறகெங்கே பக்தர்களின் பிரச்சனைகளும்
பேச்சுவார்த்தைகளும்.
அவனே கனவில் மிதப்பான்.
அடுத்தநாள் குதூகலத்திற்காய்.
வெம்பிய மாம்பழமாய் மனம் அவிய
ஆடிப்பிறப்பைத் தொடர்கிறேன்.

"ஆடிப்பிறப்புக்கு நாளை விடுதலை
ஆனந்தம் ஆனந்தம் தோழர்களே"
என்று பாடிய காலம் போய்
கறுப்பு ஆடியாய் மாறி
ஆடி மெல்ல அசைகிறாள் என்றாலே
மனம் புயலடிக்கத்
துக்கம் விசாரிக்க சாவீடு போகிறது போல
ஒரு பாரம் ஈழத் தமிழருக்கு.

நேற்றும் மட்டக்களப்பில்
கைகள் கட்டப்பட்ட நிலையில்
மீண்டும் மனிதப் புதைகுழி ஒன்று.
காலகாலமாய் குடியிருந்த
கதிர்காமத்து முருகன் கோவில் கலைக்கப்பட்டு
போதி மரமும் புத்தரும் விகாரையும்.
மனிதனை வழிநடத்த கடவுள் என்கிற
ஹீரோவை வைத்துச் சொன்ன கட்டுக் கதைகள்.
உண்மையாய் ஒரு கடவுளும்
நல்லது செய்ததாய் சாட்சியே இல்லையே.

திசை மாறிப் பறந்த பறவை
திறந்து கிடந்த கதவிற்குள்
புகுந்து விட்டதாய் எங்கள் நிலை இங்கு.
நாகதாளியில் எழுதிய எங்கள் பெயர்கள்
இன்னும் அழியாமல்.
கூடுவிட்டுச் சொல்லாமலே வந்துவிட்டோம்.
எங்கள் கூடுகளை மரங்கள் இன்னும் பாதுகாத்தபடி.
விட்டு வந்த வழித்தெருக்கள்
புழுதி சேமித்துப் பொத்தி வைத்திருக்கின்றன
எங்கள் காலடித் தடங்களோடு.
பனம்பழப் பூச்சிகளும்
எச்சில் அமிலம் பூசி காக்கின்றன
பனம்பழங்களை எங்களுக்காய்.

அன்பு வறண்ட பூமி
வாய் பிளந்து காத்துக் கிடக்கிறது
அமைதி மழைக்காய்.
விழுவது மழை அல்ல.
மனிதச் சடலங்கள்.
தென் திசை தெய்வங்களே
என் தேசம் தூரத்தே அமைதி தொலைத்ததாய்.
உண்ட களைப்பில் நீ தூங்கு.
உண்மைச் சக்தி உனக்கிருந்தால் எமக்குக் கொடு.
நாங்களாவது தேடிக்கொள்கிறோம்
எங்கள் அமைதியை!!!

ஹேமா(சுவிஸ்)