பூக்களைப் பறிக்காதீர்...

குறுகுறுத்தபடி மனம்.
கையில் ஒரு மல்லிகை மாலை.
பார்க்கிறது பரிதாபமாய்...
பரிகாசமாய்...
ஞாபக முடிச்சுக்களில்
அவிழ்க்க முடியாத பூக்களாய் இவைகள்.

வண்டுகள் கும்மி கொட்டிச் சுற்றிப் பாட
குண்டு குண்டாய்...
நீ அழகா நான் அழகா போட்டியோடு
காலைப் பனியில் பூக்கும் புன்னகைக் குழந்தை.
பொழுதின் நகர்வே பூக்களோடு.
பேசாமல் போனதில்லை.
தலை தடவி நலம் கேட்காமல்
நகராது நாட்கள்.
முற்றம் நிறைத்திருக்கும்
மல்லிகை,முல்லை,நந்தியாவட்டை
செவ்வந்தியின் நறுமணம்.
தேவதைகளின் சிரிப்புதான் பூக்களாய் பூக்குமோ!

அந்தி சாய மல்லிகை மொட்டு இடுங்கி
மாலையாய் என் தலையில்.
படுக்கையிலும் கசங்காமல்
நீர் தெளித்துப் பத்திரமாய்
அடுத்த நாளுக்காய்.
ஆசையில் பறித்த மொட்டுக்களின்
சாபமாய் இன்று நான்.

கொடியில் இருக்கும்
இன்றைய மொட்டுக்களின்
முணுமுணுப்பு...
குறு குறுப்பு...
அர்த்தம் புரிகிறது இப்போ.
பழி வாங்கிய
ஞாபக மொட்டுக்கள் அவைகள்.

"பூக்களைப் பறிக்காதீர்"
பறித்தேன் மொட்டுக்களை.
இலைகளின் நடுவில் இயற்கையாய் விடாமல்.
தன்வினை தன்னைச் சுடும்.
ஈர்பத்து வயதிலேயே பிடுங்கிவிட்டான்
இறைவனும்...
என்னிடமிருந்து மலர்களை.
மலர் சூடும் பெரும் பேற்றையே.
பூக்களைப் பறிக்காதீர்!!!

ஹேமா(சுவிஸ்)