ஒற்றைச் சிறகில் அடைகாக்கும் பிரியம்...

கொண்டாடுவதற்கு எதுவுமேயில்லாத நாளொன்றின் கடைசியில் வானில் திட்டுத்திட்டாய் திரண்டுருளும் சில மாற்று நிறங்களை ரசித்தபடி குவளைத் தேநீரோடு சபித்துக்கொண்டிருந்தேன் உன் நினைவுகளையும் என் காலங்களையும்.

நீ....
தந்த
மதுவும் போதையும்
தீரவில்லை அன்பே...

நிரம்பாக் குவளையில்
ஊற்றிப்போனவனே
நீதானே...

முடிந்துவிட்டதாய்
நினைக்கிறார்கள்
அவர்கள்...

முடிவிலிருந்து
தொடங்கி வைக்கிறாய்
யாருமறியா
ஏதோவொன்றை
எப்போதும்
நீ...!

அன்று....இரவின் வாசனையோடு நுழைகிறாய் நீ.ஒரு குளிர்தருவோ தளிர்நிழலோ உவமானமாகிட முடியாது நம் சந்திப்புக்கு.ஒரு மலையுச்சி தொட்டு நகரும் மேக இருப்பின் கால அளவேதான் கதைத்திருப்போம் எப்போதும் நம் கதை கேட்கும் பூவரம் பூ சாட்சியாய்.

எப்போதாவது இருளில் முகம் காட்டும் உனக்கு மறைத்த என் மார்பினிடை மத்தியில் உனக்காய் ஒற்றைமலர் எனக்கும் பிரியம் காட்டத்தெரியும் என்பதாய்.எதிர்பாராமல் திக்கித்திணறிய நீ.....துணைக்கழைக்கிறாய் உன் பத்து விரல்களைப் போர்க்களத்திற்கு......பழக்கத்தின் தோஷமாய்.

உன் ஆக்கிரமிப்புக்களில் தோற்று நானே நீண்ட முத்தங்களைப் பரிமாறினேன்.”காடும் மேடும் கடந்து வேர்கள் இடித்துப் புண்ணாகும் கால்விரல்களில் மீண்டும் பதிப்பேனடி இம்முத்தங்களை”.... என்றாய் கண் இமையால் என் கன்னம் வருடியபடி.

தொலைத்த ஆன்மாவை
தலை தடவி
சுகம் கேட்டுக்கொண்டிருக்கிறது
வெள்ளைப் பூவொன்று....

இப்போ....
பக்கமிருந்து போனாயா
தனிமை
தள்ளி நிற்கிறதே!

பறவைகளின் மீது இயல்பாகவே எனக்கிருந்த நெகிழ்வு இந்தப்பறவையை துரத்தவோ இருக்கச்சொல்லவோ இடம்தரவில்லை.பறவைகள் வருவதும் போவதும் கானகத்து மரங்களுக்கு வழமைதானே.இக்காட்டுப்பறவை பாடிக்கொண்டே  எனக்காகவே என் கானகக்கிளை வந்ததமர்ந்தது பட்டகிளையை அழகுபடுத்திக்கொண்டு.அதன் வருகையை நான் என்ன சொல்லிப் பரவசப்படுத்த....

அத்தோடு எனது காத்திருப்பெல்லாம் தேசத்து வேரை அசைக்கும் புயலாய் சிறகடிக்கும் பறவையின் வருகைக்காகத்தானே.முதன்முதலில் அப்போதுதான் ஒற்றைச் சிறகைப் பரிசாய்த் தந்திருந்தது அந்த வானொலிப் பறவை.முன்பே ஒருமுறை நான் சொல்லியிருக்கிறேன் உங்களுக்கு !

இப்போதும் அடைகாக்கிறேன் அச்சிறகில் நினைவு முட்டைகளைக் காலம் பிந்தினாலும் பொரிக்காதெனத் தெரிந்தபோதும்.                     எப்போதாவது வந்தணைத்துப்போகும் புகையிரதத்திற்காகக் காத்திருக்கும் காடுவழித் தண்டவாளங்கள்போல விவரிக்கமுடியா அதன் அன்பிற்காகக் காத்தும் இருக்கிறேன்.

பறித்துக்கொண்டிருக்கிறேன்
கனவிலும் நினைவிலும்
பிரியக் கிளையில்
சாய்ந்துன்னை...

உதிர்வதாயும்
நிலம் படர்வதாயும்
காற்றின்
வாகு படித்தவனாய்
நர்த்தனமாடுகிறாய்
நெளி பரப்பிலும்
நெளி பறப்பிலும் !

நீ தந்த
ஒற்றைச் சிறகோடு
வலிக்க வலிக்க
ஒருபக்கக் கோணலாய்
வலிந்து
சரிந்து பறக்கையில்
இன்னும் உன் பிரிவை
விதி பறித்ததாயும்
பரவாயில்லையென்றும்
மன்னிக்கமுடியாமல் !

தேவதைகளுக்கு மட்டுமல்ல என் தேவனுக்கும் சிறகுண்டு.தேவகுலத்தினர் தூங்குவதில்லையாம் யாரோ சொன்னார்கள்.நிச்சயமாய் உறங்குகின்றான் என் தேவன் அவனுக்கான காடுகளில் அதுவும் மிக இனிமையான கனவுகளுடன்...என் கனவில் எனக்குச் சொல்லியிருந்தான் கதை கதையாய்....அந்த நேரத்தில் தனித்துவமாய் சிரமமில்லாமல் எனக்காய் எனக்காகவே ஒரு புன்னகை வெடிக்கும்  கானம் சுமக்கும் அந்தக் கடினமுகத்தில்.அவன் இயல்பு அன்பேயாயிருந்தாலும் சிலசமயங்களில் கோரைப்பற்களும் முளைத்துவிடும் ராட்சதனாய்...

இல்லை என்பதும் நீ
இருக்கிறாய் என்பதும் நீ
இது காதல்
இல்லை என்பது
நிஜமுமல்ல
பொய்யுமல்ல
உனக்குள் நான் என்பதன்
மாயை !

இன்னொரு நிகழ்வில்....

என்னுடைய வாசனையும் ஒற்றைமுடியும் சேர்த்தனுப்பும் கடிதங்களை நண்பர்களுக்குப் பயந்து பாசறைக் கிணற்றருகே எலுமிச்சை மரத்தடியில் ஒளித்து வைத்திருப்பதாயும் அதைக் கறையான் தின்றுவிட்டதாகவும் சொல்லியிருந்தான் ஒருமுறை.

”அத்தனை வார்த்தைகளையும் நினைவில் வைத்திருக்கிறாயா?தொலைந்த கடிதங்களால் நினைவுகளைத் தின்றுவிடத் தெரிவதில்லை ஒருபோதும்” என்று ஆறுதலாய் சொல்லியிருந்தேன் எனை உருக்கி அவனுள் சிற்பமாக்கும் அவன் மயக்கும் கண் பார்த்து.

இப்போ....எனக்கும் உனக்கும் இடையில் எல்லாச் சொற்களும் தீர்ந்து நமக்கிடையே உரையாடல் இல்லாதிருக்கலாம்

இருந்தும்...

நான் இல்லாப்பொழுதுகளில் ஆயுதம் சுமக்கும் மிடுக்கான உன் தோளில் எப்போதாவது நானிருக்கும் உன் கனவுகளை ,அந்நேர அந்தரங்கங்களை,
கீறிட்ட இடம் தரும் புள்ளிகள் நிரப்பா நிச்சயங்களை உறுதிப்படுத்தி இன்னொருமுறை கடிதமொன்று எழுதுவாயா என் செல்வனே காத்துக்கிடக்கிறாள் உன் தேவதை.உன்னுயிர் நினைவால்தான் எஞ்சிருக்கிறது இந்த  நுரையீரல்கள் சுவாசித்துக்கொண்டு.ஆனால் ரணமாகிறது ஒவ்வொரு இரவும்...

எதுவும் நினைவிலில்லை
நான் உடையத் துவங்கிய கணத்திற்கு
முன்புவரை....

கொஞ்சம் முதல்
கொஞ்சிக்கொண்டிருந்தாய்
பின்னராய்
என் முலைகளில்
பாலருந்திக் கொண்டிருந்தாய்....

பேசித்தீரா பிரியங்களை
பெருவெளி மணலிலும்
வானின் எரிநட்சத்திரங்களின்
இருண்ட முனைகளிலும்
புதைத்து வெளியேறும் உன்னை....!

உறவுக்காய் விதியில் பிணைக்கப்பட்டவர்கள் நீயும் நானும்.உன் சக இணை நான்.அடிமையாகவும் எதிரியாகவும் உன் வக்ரங்களையும் குரூரங்களையும் கொட்டித் தீர்க்கும் நிலமாகவும்,நண்பணாயும்,காதலனாயும்,தாயுமானவனாயும்,என் மடிதவழும் குழந்தையாயும் என்னை உனக்கு அடையாளப்படுத்திய இச்சமூகத்துக்கு நன்றி.

உன் இணைப்பறவை நான்.கண்கள் தாண்டிய வானத்தில் நீ தந்த அந்தச் சிறகோடு உன்னோடு பறக்கக் கனவு கண்டவள்.என் மரத்தின் இலைகளை உதிர்த்தது விதி.என் சருகுகளின் இசையை தொலைத்துவிட்டேன். போகும்போது என் மரத்தின் பாடும் குருவிகளையும் கொத்திப் போய்விட்டாய் சுயநலக்காரனடா நீ...

இப்போதெல்லாம் புதிதாய் முளைவிடும் இலைகளை உற்றுநோக்குகிறேன்.திசையெங்கும் தேடி ஆதரவுக் கிரணங்களை கட்டி இழுத்து வருகிறேன்.
 
இசை தேடும் சாதகப் பறவைபோல அன்பு தேடி அலையும் பட்சி ஒன்று மனதுக்குள் விஸ்வரூபம் எடுக்கிறது.மடை திறப்பதற்காக என்னுள் மிகப்பெரிய நதி ஒன்றும் காத்திருக்கிறது.

மௌனமொழியில்
உயிரெடுக்கிறாய்...

இருவருக்குமான
ஊர் எல்லையில்
உதிரத்தொடங்கும்
வெண்மஞ்சள்
இலைகளைகளிலாவது
நீயனுப்பிய
ஏதோவொன்று
ஏதோ ஓரிலையில்
ஓட்டியிருக்குமென்கிற
நம்பிக்கையில்
இலையலசி நடக்கையில்
எல்லை கடக்கிறது
மனது.....
மிதக்கும் ஒற்றைச் சருகில்!

உனக்காக எத்தனை விரதங்கள் வேம்படி மூலை வைரவருக்கு உனக்குச் சொல்லாமலேயே.சொல்லப் பிடிப்பதுமில்லை சொன்னாலும் நீ அக்கறைப்படுவதில்லை.அக்கறைப்படுவதுபோலக் கேட்டாலும் நக்கலும் நளினமுமாய் உன் முகம் கோணலாகி...ஆனாலும் உன் கடிதங்களில் ஒரு வார்த்தை நழுவிப்போயிருக்கும் எனக்கான உன் வாஞ்சையில்.ஒற்றைக் கோப்பியில் வளரும் என் கோப்பித்தேவதையென்று..

ஒருமுறை நச்சரித்தாய் ஒரு விரதநாளில் அசைவ ரசம் வேண்டுமென்று.வீட்டுக்குத் தெரியாமல் ரசம் வைப்பதென்பது விளையாட்டா.வாசனை வரும் ஏன் - எதற்கு - யாருக்கு என்பார்கள் என்றேன். இதழில் ரசம் வச்சுக்கொண்டு என்னடி வாசம் - வீடு - விளையாட்டு என்கிறாயென...... அப்பப்பா....நீ....வாசனை இன்னும் இதழில் ஈரமாய்....என் விரதமும் கலைத்தாயன்று.

ஒற்றைப்புருவத்தால் மட்டுமே கோபிக்க முடியுமப்போ எனக்கு.உன் ஆக்கினைகள் அந்த நேரத்தில் பயத்தைக் கொண்டு வருமே தவிர அத்தனையும் ஆசையாய் இனிக்கும் இதயத்துப் பொக்கிஷங்கள்.

உன்னிடம் சொல்லாத ஒரேயொரு வேண்டுதலுக்கான விரதம் அப்போது என்னிடம் இருந்தது. கடவுள் கேட்கவுமில்லை தரவுமில்லை.எல்லாம்....எல்லாமே கொடுத்தும் தரவில்லை.

எனக்கு உன்னைத் தர  விருப்பமில்லா என் தேசம் முதலிலும் பின் கடவுளும்.....நான் விரதமிருந்தும் வீணாய்ப்போனது.மாதமொருமுறை ஒருகிழமை ஒற்றைக் கோப்பியோடு கோயில் போய் வந்திருந்தேன் உனக்கும் சொல்லாமல்.

நீ போன திசையில் கடவுளர்கள் இருக்கிறார்களா.கடவுளைக் காண்பாயா நீ இப்போ? நான் வந்ததும் சொல்லக் கதைகள் சேமிப்பாய்தானே.கேட்டு வை என் வேண்டுதலைச் செவிமடுக்காச் செவிட்டுக்கடவுளின் ஏனென்ற அந்தக் கதையையும்.உனக்கான ஆயிரமாயிரம் நம் தேசத்துக் கதைகள் மிஞ்சி மிஞ்சிக் கிடக்கின்றன என்னிடத்திலும் சொல்ல...

இப்பொழுதும் என்னிடமொரு விரதம் இருக்கிறது
அது கடவுளுக்கு அல்ல.உனக்குத் தெரியும் எதற்கானதென்றும் எவரிடமென்றும்....

எப்படி உதறினாலும்
ஒட்டிக்கொண்ட
வானம் உதிரா நட்சத்திரமென
எனதுகளில் வார்க்கப்பட்ட
உன் சிற்பங்கள்
உளியோ
கற்களோ அல்லாமல்....

என் மரணம்வரை
பிரமாண்டமாய்
பார்வையும் பரிசுமாய்
பிரகாசித்தாலும்
எனதில்
உனதின் உளிபட்டு
கை வழி வளியும் குருதி
காயா ஈரமாய்...

எனதுகளில்
எனக்காய்
உனதால் கீறிய காவியங்கள்
காலத்தால் சிதைக்கப்பட்ட
வாதைகள்...

அனாதையாக்கப்பட்ட
உனதறியா
உனதான நினைவுகளும் நானும்
எனதான கண்ணீருக்குள் வாழ்ந்து
கரைந்திறக்கும் சுகங்கள்...

இருந்தும்
எனதுகள் எல்லாமே
உனதுகளாக்கப்பட்டவை...!!!

உன் காதல் மறவா ஹேமா....... இப்போ சுவிஸ் ல் இருந்து...!

இனிமையான மகிழ்ச்சியான அன்பான காதலர்தின வாழ்த்துகள் சொந்தங்களே !!!