கவிக்காதல்...

விண் நுழைந்த
சாகா விண்மீன்கள்
உதிரா நூலில்
நழுவா அந்தரத்தில்
தொங்குமென் முந்தானையில்.

எனை
சித்திரமெனக் கீறி மறந்த
உன் இதயம்
எண்ணிக்கை அறியாது
அந்தாதி முத்தங்களை.

செவ்விதழ் கௌவி
தேன் நீ
தேனீயென
போதையில்
புலன் தொலைத்து
எழுதுகோல் முனையில்
காதலுரசும் கவிஞனை
முகிழ்த்து மூடிக்கொள்வதெங்கனம்?

சேதனமில்லாச் சொல்லெடுத்து
உதட்டருகில் வெட்கித்து
யாக்கை நடுங்கியிறுக
உயிர் உருகி
கவி சொல்லி....

பாடடி பல்லவியை
தொடர்வேன் சரணமென
காதுக்குள் காதலுரைத்து
காது கடித்து
மீசை நீவி
கொல்லவும்
பின் கொள்ளவும்
துடிக்கும் உன்னை.....

உன் பாரி நானெனக் கூவி
கவியுன்னை
காவிக்கொண்டிருக்கிறேன்
இலக்கியப் பல்லக்கில் !!!

ஹேமா(சுவிஸ்)