சொல்ல...வா...

புதிர்களை அவிழ்க்க
நேரமுமில்லை
விருப்பமும் இல்லை
அவை அவைகளாகவே
இருக்கட்டும்
என்னைப்போலவே.

கடலின் ஆழத்தை
அதன் விரிவுகளை
அலையின் இரகசியத்தை
கரையோர மணலின்
தணிவுகளையும் கூட.

நதி எங்கு தொடங்கி
எங்கு வருகிறது
என்பதற்கான புதிர்களின்
தொடக்கங்களையும்
முடிவுகளையும்
கண்டறியத் தேடியதில்லை
என்றாலும் கண்முன்
நதியும் கடலும்
நிதர்சனமாய்.

இன்றைய தேடுதல்
புதிதாய்...அதிசயமாய்
இல்லை...இல்லை
எனக்குள்ளேயே சந்தேகமாயும்.

பிறை நிலவுக்குள் இருளையே
சிறைவைத்த உனக்கு
ஒரு பெயர்
தேடிக் களைத்து
இன்று...
காற்றுக்கு லஞ்சமாய்
முத்தம் கொடுத்தும்
பனியின் கூந்தல் தடவி
சிக்கெடுத்தும்
வானின் ஊத்தை தோய்த்தும்
கேட்டுப் பார்த்தேன்.
எப்படி இருப்பாய் நீ...
என்றல்லவா கேட்கிறார்கள்
எப்படிச் சொல்ல நான்.

கவிதை போல...
காலையின் பனி போல...
தூங்கத் தோள் தரும்
காதலன் போல...
தாலாட்டும் அன்னை போல...
காலை எழுப்பும் பூபாளம் போல...
என் தனிமை போக்கும் இசை போல...
எதைச் சொல்ல நான்!!!

ஹேமா(சுவிஸ்)