இன்று நான்...

நெடுநாள் கழித்து
இன்று...
என்னை நான் பார்த்துக்கொள்கிறேன்.
நேற்றுத்தான் பார்த்தது போலிருக்கிறது
எந்த மாற்றமும் இல்லாமல் இப்போதும்.

பறவைகள் அப்படியே
மனிதர்கள்
பூக்களும் கூட.
மாறச் சாத்தியம் இல்லை.
நானும் அப்படியே.
சாலைகள் கொஞ்சம் ஒடுங்கிவிட்டதோ
மலைகள் கொஞ்சம் மெலிந்திருக்குமோ
காடுகளிடை வீடுகளோ
என்பதைத் தவிர.

நீண்டு வளைந்த காலம்
போதையேறித் துவண்டு கிடக்கிறது.
கலவியின் பின் கிடக்கும் கருநாகமாய்.
தாயின் வயிற்றை உந்தி உதைத்து
முகமெங்கும்
உப்புப் பூக்க வைக்கும் கர்வம்
வளரும் அந்தக் கருவுக்கு.
நான் மாத்திரம் அப்படியே.

சிறு வழி
பின் பெரு வெளி தாண்டி
வெயிலும் மழையுமாய்
சேற்றுக் கிடங்குகள் கடந்து
கற்கள் அகற்றி
விவாதங்களை வேதனைகளை
குடைகளாய்
விரித்து மடக்கி
ஆசை கனவு காதல்
வெட்கம் வேதனை உட்புகுத்தி
என்னையே எனக்கு அறிமுகமாக்கி,
ஆரத்தி எடுக்கும்
அழகான நங்கையாய்
பொட்டிட்டுப் பூவும் செருகி
பருவம் கோர்த்து மையலாக்கிய வயது.

நேற்றுத்தான்...
பார்த்தது போலிருக்கிறது என்னை.
மனதில் குழந்தையாய்
எந்த மாற்றமும் இல்லாமல்
இப்போதும் நான் !!!

ஹேமா(சுவிஸ்)