புன்னகை...

புன்னகை மறந்த
என் தேசமாய்
என் புன்னைகை
தேடியபடி நான்.
சுவரில் தொங்கிய
குழந்தைச் சித்திரம்
சிரித்தது தினமும்
பார்த்து என்னை.
கேலியாய் கூட இருக்கலாம்.

எண்ணிய நானும்
எட்டிப் பார்த்தேன்.
யன்னலினூடே
முட்டி ஆடிய
பூக்களைக் கேட்டேன்.
நித்தமும் புன்னகைக்கும்
இரகசியம்தான் என்ன?
விசாரிப்பில் இறங்கினேன்.
மாலை வர வாடினாலும்
இருக்கும் வரை புன்னகையோடு
வாழ இறைவன் தந்த வரமாய்
புன்னகை என்றன.

இறங்கி நடந்தேன் தெருவோரம்.
"மியா"என்றழைத்து
என் நடை நிறுத்திய பூனைக்குட்டி
நட்போடு பார்வையால்
புன்னகைத்தே போனது.

உழன்று புரண்டு படுத்தேன்.
ஏன் தொலைத்தேன்
என் புன்னகை மட்டும்.
மனதில் கலவரம்.
இருண்ட மேகமாய் என் முகம்.
சிரிக்கத் தெரிந்த
மர்மம் அறிந்தவன்
மனிதன்தானே!
நான் ஏன்???

சுவரில் தொங்கிய குழந்தை
"குப்"எனச் சிரித்து
இன்பமும் துன்பமும்
எம்மைச் சமைக்காமல்
நாமே அவற்றைச்
சமைத்து விட்டால்...
சந்தோஷம் குடில் கட்ட
புன்னகை தானாய் புகுந்துவிடும்.

புத்தகங்கள் படித்தென்ன லாபம்
கட்டுக் கட்டாய்.
புன்னகைக்க மறக்கிறாய் எப்போதும்.
மனதை இலேசாக்கு
மந்திரமாய் கொஞ்சம் பற.
பற்றிக்கொள் என் கரத்தையும்.
கற்றுத் தருவேன்
வாய் விட்டு
மனம் நிறைந்து சிரிக்கலாம்.

அறைந்தது முகத்தில்
ஆணியாய் ஏதோ ஒன்று
இரத்தம் வராமல்.
மெளனமாய் நன்றியோடு நான்
மறக்காத புன்னகையோடு !!!

ஹேமா(சுவிஸ்)