கண்டால் பிடியுங்கோ...

இங்கையொரு வெங்காயம்
யாழ்ப்பாணம் போய் வந்தது...
சொன்னதை சின்னக் கவிதைக்
கதையாய் மனம் வலிக்க.
என்னடா...எங்கட கோண்டாவில்
(யாழ்ப்பாணம்)எப்பிடி இருக்கு.
சனங்கள் எல்லாம் என்ன செய்யினம்.
நீ போகேக்க ஊரடங்குச் சட்டமோ.
ஆமிக்காரன்கள்...
எங்கட கோயில் சந்தியிலயுமோ!
எங்கட பள்ளிக்கூடம்
இப்ப ஆமிச் சென்றியாமே!
நிரு டியூசன் டியூட்டறி இருந்த வீட்லதான்
அவங்கட சமையலாம்!
தொடங்கினான்...

ம்ம்ம்...பரவாயில்ல
எங்கட சனங்கள் அதுகளுக்கென்ன.
நல்லாத்தான் இருக்குதுகள்.
வெளிநாட்டுக் காசில சுதியா...சோக்கா.
சுதியென்டா...சோக்கென்டா...அப்பிடியென்டா...?
உடுப்பென்ன நடப்பபென்ன
நாங்கள்தான் இஞ்ச குளிருக்க
கோழிபோல குறுகித் திரியிறம்.
அவையள் அங்க தடல்புடல் கல்யாணம்
கோயில் திருவிழாக்கள்.
வீட்டுக்கு வீடு ஹோம்சினிமா
இன்ரனெட் எண்டு மூச்சுவிடாமல்
நக்கலாய்ச் சொன்னான்.

சோதனைச் சாவடியும்
பாஸ் பாக்கிறதும் சும்மா கண் துடைப்பு.
அங்க ஆமிக்காரங்களும்
எங்கட பெடியளும் நல்ல ஒட்டு.
வீடுகளில எங்கட பெண்டுகள்
யாழ்ப்பாணச் சாப்பாடு எண்டு
சமைச்சுமெல்லோ குடுக்கினம்.
இதில வேற இளநீரும் குடிக்க.
அங்க ஒரே ஜாலிதான் என்று...
தேனீயாய்த் துளைத்து
நெஞ்சை நோண்டி நுரையீரல் பிய்த்தான்.

அப்பிடியெண்டா யாழில் சுதந்திரம்தான்
ஆமிக்காரன்ர அட்டகாசம் இல்ல.
நாங்களும் அங்க போயிடலாம் என்ன...
போதும்தானே எங்களுக்கு
இந்த சுதந்திரமும் சந்தோஷமும்.
கடுப்பு எனக்கு.
சோத்து முண்டம்..எருமை மாடு
எங்கே விளங்கப் போகுது சுதந்திரம்.
வெளிநாட்டில் பிராங்கில் உழைச்சு
கசினோ பார்ல விட்டு
பாத்ரூம்ல படுக்கிற சென்மத்துக்கு
தாய் மண்ணும்...உறவும்
ஊரும் ...சுதந்திரக் காத்தும்.
விடுதலை என்றால்
பாட்டும் படமும்
ஹோம் சினிமாவும் கொம்யூட்டரும்
எண்டு நினைக்குது இது.

செம்மணிச் சுடலைக்குள்
இன்னும் இருக்காம் எலும்புக்கூடுகள்.
அங்க உறவுகளைத் தேடினபடி
இன்னும் எங்கட சொந்தங்கள்.
எத்தனை கிருஷாந்திக்கள்
எத்தனை சாரதாம்பாக்கள்.
பிராணணோடு புதைக்கப்பட்ட புதை குழிகள்.
"அ"எழுதின முற்றத்திலும்
பின் கொல்லையிலும்
கிணற்றடியிலயும்
வயல் வெளிகளிலும்
புகையிலைத் தோட்டத்திலயும்
ஒரு தமிழனின் எலும்புக்கூடு
எந்த நேரத்திலும் கண்டு பிடிக்கலாம்
என்கிற அவல நிலை.மனம் அழுத்த உயிரை உலைக்குள்
கொதிக்க விட்டுத் தவிக்கும்
என் பூமியில் சிரிக்க வழியுண்டா.
எங்கள் பாரம்பரிய
பழக்க வழக்கங்களையே மாற்றி
சமூகச் சிதைப்பையே செய்து கொண்டிருக்கும்
காமுகக் கரடிகள் கூடாரங்களோடு
கை கோர்த்து வரவேற்பாம்.
இன அழிப்புஇசமூகச் சிதைவு
கல்விப் பறிப்பு,ஊட்டச்சத்து மறுப்பு.

இலங்கையின் வரைபடத்தில்
வடக்கு நோக்கிய திசையில்
இப்போ சுடுகாடு.
எங்கள் யாழ் கற்பகக்தையே
மாற்றியமைத்த கைங்கரியச்
சீமான்களோடு சமாதானமாம்.
மனைவியோடு பாய் விரிக்கவும்
மாந்தோப்பில் காதல் செய்யவும்
குழந்தைகளோடு கொஞ்சவும்
வேளையையும் விதியையும்
குறிக்கிறது சிங்கள அரசாங்கம்.
எங்கள் கையில் ஏதுமற்று வெறுமையாய்.

அபத்தம்...அவலம்...ஆக்கினை
இவ்வளவு நடப்புக்கும் புகார் கொடுத்தால்
அவர்கள் காலடியிலேயே மண்டியிட்டு
விசாரணை என்னும் பெயரில்
போலி நாடகங்கள்.
பிச்சை எடுக்கிறோம்
எங்கள் அழகிய எங்கள் தீவுக்குள்ளேயே.
ஒரு நாளைக்கு எத்தனை தடவை
உன்னை நீதான் என்று உறுதிப்படுத்த
பாஸ் என்கிற அறிமுக அட்டையைக் காட்டுகிறாய்.
இன்னொரு அன்னிய தேசத்தில் கூட
என்றோ ஒரு நாள்தான் அறிமுக அட்டை
தேவையாய் இருக்கிறது எங்களுக்கு..

எத்தனை சுதந்திரங்கள் இழந்து தவிக்கிறோம்.
கல்வி தொடக்கம் கலவி வரை.
வயிறு பசிக்க சோற்றை விழுங்கி
பயம் போக்கப் படம் பார்த்து
விதியை மாற்றக்
கெஞ்சிக் கேட்க கோவில் போய்
காலம் கழித்து விட்டால்
சுதந்திரம் கிடைத்ததாய்
சுகமாய் வாழ்வதாய் அர்த்தமா?

இரத்தம் கொதிக்க கண்டபடி திட்டிக் கொண்டு
திரும்பிப் பார்த்தேன்.
புழுதி கிளப்ப பென்ஸ் ல்
பறக்கிறான் பன்னாடைப் பயல்.
கண்டால் சொல்லுங்கோ...
கஞ்சி காய்ச்சி
தோய்ச்சுக் காயவிட....அவனை!!!

ஹேமா(சுவிஸ்)