மற...கொஞ்சம்...சிரி

நண்பா...
மறத்தல் என்பது வேறு
நிறுத்தல் என்பது வேறு.
உன் நினைவுகளை
நிறுத்தித்தான் வைத்திருந்தேன் நான்.
மின்னல் அடித்த வேகத்தில்
நிலவைத் தொலைத்த
வானம் போல நீ.
மெளனமே உன் மெளனத்தைக்
கலைப்பதாகக் குற்றம் கூறுவாய்.

பூ ஒன்றால்...
புன்னகை இழந்திருக்கிறாய்.
எத்தனையோ முறை
பொறாமைப் பட்டிருகிறேன்
உன் புன்னகை பார்த்து நானே.

எதுவுமே எரிச்சல் தரக்கூடிய
பொழுதுகள் உனது.
நட்பின் விசாரிப்புக்கள் கூட
நரகமாய்.
மனதிற்குக் கொஞ்சம்
மெழுகு பூசு.
மூடிவிட்டு முயற்சி செய்
கொஞ்சம் சிரி.
வாழ்வு வசந்தமாய் வாசம் தரும்
மறத்தல் இயல்பாய் இருந்துவிட்டால்.

முரண்பாடுகளே
நிறைந்த பாதையில்
மறத்தல் மட்டும்
விதிவிலக்கா என்ன!!!

ஹேமா(சுவிஸ்)